WE ARE NOT THE SHAME OF THIS COUNTRY,
THEY ARE THE SHAME OF THE CITY

After a year and a half of waiting,
on December 16, 2021, our case will be adjudicated in the court of Rethymno.
It is our desire with this text to inform the society and to emphasize on the importance of this event, quoting the truth without fear.

All this time we all live in the midst of a pandemic, with all that this situation translates to: incarceration, restriction of our freedoms, loss of our fellow human beings, escalation of  many prohibitions and enforcements in our daily lives. Our government took ineffective measures that lead to the division of an entire society, discrimination of citizens, unequal treatment, violation of personal data and of our individual freedoms. With this punitive practices of our government and the huge social and financial crisis caused by all the above, fascism is  becoming more and more entrenched.

We are Eleanna Apostolaki, Electra Gatou, Irini Plaiti, Ourania Skordalou (the 4 pairs of legs) and we are called to face legally the group of extreme right-wing men (seven of them), who with their faces covered on 5/3/2020 attacked us, at a central point of the city, at rush hour, while none of the passers-by reacted. 

The obvious reason for this attack was that we were heading to join a protesting march in solidarity with the refugees. We were holding placards, made of our garden reeds and cardboard boxes, with slogans in favor of human dignity.

We were four, they were fifteen. We were walking, they ran over us, they surrounded us, they broke our placards, they pushed us, they cursed us: "Whores, you are the shame of the country". 

Gender discrimination is clear in the way they addressed us. By adopting by themselves the role of protector, patriot, patriarch, they clearly underestimate our feminine / human condition, insult our dignity, degrade the importance of our choices, violate our freedom of expression.

Our choice to declare our solidarity with refugees inside and outside our borders, in our personal value map is more than necessary. 

Some time ago, the situation in the village Arkalochori after an earthquake, clearly proves that any society, any person, regardless of gender, race and religion, in a few seconds, can lose everything he took for granted: home, work, school.

Thus the real reasons for this attack against us are, first of all, the lack of education, humanity, morality, unnecessary hatred, the lack of a sense of justice and respect, the belief that some are superior to others, the fear of everything unusual, the imposition and silencing of all different opinions.

Fascism will not die in courtrooms and in such a small society as that of Rethymnon, it has names and we recognize it, denounce it, face it.

We were living in Rethymno during the years when the neo-Nazi group of OER terrorized, with its people going unpunished, while everyone knew. As far as we are concerned, we will not allow ourselves to return to the darkness of those days.

We will not stay silent, we continue to be human…
Nobody alone. No woman alone.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ,
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ.

Μετά από ενάμισι χρόνο αναμονής, στις 16 Δεκεμβρίου 2021 εκδικάζεται η υπόθεση μας στα δικαστήρια Ρεθύμνου. Επιθυμία μας είναι με αυτό το κείμενο να ενημερώσουμε την κοινωνία και να τονίσουμε την σημαντικότητα του γεγονότος, παραθέτοντας την αλήθεια χωρίς φόβο.

Εν μέσω πανδημίας, εγκλεισμού, απωλειών συνανθρώπων μας και επιβολή απαγορεύσεων στην καθημερινή μας ζωή, εν μέσω αναποτελεσματικών μέτρων που διχάζουν μία ολόκληρη κοινωνία και οδηγούν σε διάκριση των πολιτών, σε άνιση μεταχείρισή τους και σε παραβίαση των προσωπικών δεδομένων και ατομικών ελευθεριών, οι τιμωρητικές πρακτικές της κυβέρνησης εδραιώνουν τον φασισμό.

Είμαστε οι Ελεάννα Αποστολάκη, Ηλέκτρα Γάτου, Ειρήνη Πλαΐτη, Ουρανία Σκορδαλού (τα 4 ζευγάρια πόδια) και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε νομικά την ομάδα ακροδεξιών ανδρών (επτά εξ αυτών) που με καλυμμένα τα πρόσωπα τους στις 5/3/2020 μας επιτέθηκαν απροκάλυπτα σε κεντρικό σημείο της πόλης, εν ώρα αιχμής, ενώ κανείς από τους περαστικούς δεν αντέδρασε.

Ο προφανής λόγος της επίθεσης ήταν ότι κατευθυνόμασταν σε πορεία αλληλεγγύης υπέρ των προσφύγων, κρατώντας πλακάτ από καλάμια του κήπου μας και χαρτόκουτα με συνθήματα υπέρ της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Εμείς τέσσερις, αυτοί δεκαπέντε. Εμείς περπατούσαμε, αυτοί έτρεξαν καταπάνω μας, μας περικύκλωσαν, μας έσπασαν τα πλακάτ, μας έσπρωξαν, μας έβρισαν: «Πουτάνες, είστε η ντροπή της χώρας».

Η έμφυλη διάκριση είναι ξεκάθαρη στον τρόπο με τον οποίο μας απευθύνθηκαν. Υιοθετώντας το ρόλο του προστάτη, του πατριώτη, του πατριάρχη, υποτιμούν ξεκάθαρα την γυναικεία/ανθρώπινη υπόστασή μας, προσβάλλουν την αξιοπρέπεια μας, υποβαθμίζουν την σημαντικότητα των επιλογών μας, καταπατούν την ελευθερία της έκφρασής μας.

Η επιλογή μας να δηλώσουμε την αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες, εντός και εκτός συνόρων, στο δικό μας αξιακό χάρτη κρίνεται παραπάνω από αναγκαία.

Πριν λίγο καιρό, ο σεισμός στο Αρκαλοχώρι απέδειξε ξεκάθαρα ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής ή θρησκείας, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μπορεί να χάσει όλα όσα θεωρούσε έως τη στιγμή εκείνη δεδομένα και αυτονόητα: σπίτι, εργασία, σχολείο, οικογένεια.

Οι πραγματικοί, ωστόσο, λόγοι της επίθεσης εις βάρος μας είναι η έλλειψη παιδείας, ανθρωπιάς και ήθους, το αναίτιο μίσος, η έλλειψη της αίσθησης δικαιοσύνης και σεβασμού, η πεποίθηση ότι κάποιοι είναι ανώτεροι από κάποιους άλλους, ο φόβος απέναντι σε καθετί μη συνηθισμένο, καθώς και η επιβολή και φίμωση της διαφορετικής γνώμης.

Ο φασισμός δεν πεθαίνει σε αίθουσες δικαστηρίων. Ο καθένας από εμάς, όμως, οφείλει να σταθεί μπροστά και να καταγγείλει τη βία και το μίσος. Σε μια τόσο μικρή κοινωνία, όπως αυτή του Ρεθύμνου, ο φασισμός έχει ονοματεπώνυμα και εμείς τον αναγνωρίζουμε, τον αντιμετωπίζουμε, τον καταγγέλλουμε.

Έχουμε ζήσει το Ρέθυμνο στα χρόνια που η νεοναζιστική ΟΕΡ τρομοκρατούσε, με τους ανθρώπους της να μένουν ατιμώρητοι, ενώ όλοι γνώριζαν. Στο μέτρο που μας αναλογεί δεν θα επιτρέψουμε να επιστρέψουμε στο σκοτάδι εκείνων των ημερών.

Δε σωπαίνουμε, συνεχίζουμε να είμαστε άνθρωποι…

Κανείς μόνος. Καμία μόνη.